Z naiw­ności na­leży się leczyć

Pisałem już o tym, że nie na wszystko mamy wpływ, ale są rzeczy, które przynajmniej w naszych oczach zawsze pozostaną takie same. Zmienia się tylko ocena faktów, pojawia się refleksja. Kiedyś nie potrafiłem zrozumieć, że to, co komuś dajemy, po­zos­ta­je nasze na zaw­sze, ale to, czego z jakichś przyczyn nie chcemy, bądź nie potrafimy dać, jest na zaw­sze stra­cone. Na szczęście, ta stara prawda obowiązuje wszystkich bez wyjątku i z taką samą mocą oddziałuje w dwie strony. Dlatego właśnie dzieląc z kimś to, co jest dla nas najcenniejsze, nie tylko stajemy się silniejsi, ale również bogatsi, właściwie dopiero wtedy stajemy się. Ta, dla wielu oczywista oczywistość, dla innych stała się wykładnią życia. Umożliwiając innym duchowy rozwój biorą, biorą, biorą... i nie widzą w tym nic złego. Myślą, że skoro tak jest, to już na pewno tak zostanie. Właściwie, to w życiu jest tak, że im bar­dziej ufasz ludziom, tym większego z Ciebie próbują zrobić idiotę. Wy­korzys­tują twoją naiw­ność, często udając pok­rzyw­dzo­nych, w środ­ku nie mogą pow­strzy­mać się od śmiechu. Są od tej reguły pewne wyjątki, ale marginalne. Całe życie słyszałem już wiele słów, ale nic z nich nie wynikało. Dob­re słowa nic nie znaczą, są jałowe, puste i bezbarwne, dopóki nie staną się przyczyną dobrych skutków.

Na einai kalytero anthropo apo ton patera toy o tej właśnie maksymie z Fringe'a staram się zawsze pamiętać. Gdy o niej zapomnę jest mi głupio i wstyd, czuję się okropnie, a jednocześnie jestem szczęśliwy, że choć przez chwilę nie pamiętałem. To tak jakby wygrać w totka kradnąc komuś los. Powtarzam sobie te słowa w kółko i na okrągło i wcale nie dlatego, że mam żal. Chciałbym, by moje dzieci też o niej pamiętały, ale chciałbym również, by miały wyżej zawieszoną poprzeczkę, by było im trudniej w tym temacie niż mnie :o)

Z naiw­ności na­leży się leczyć. Ludziom, ta­kim jak ja, zaj­mu­je to całe życie.

Próba zmiany nic nie zmienia

Dlaczego ludzie boją się zmian? To nie tak, że ich nie chcą. Pragną, lecz z reguły bardzo się boją. Zdumiewa mnie ilość osób, które paradoksalnie oczekują, czy dążą do zmian, ale najlepiej takich, by po nich wszystko pozostało po staremu, jak dawniej (?!). Choć nigdy wybitny z polskiego nie byłem, nie byłem nawet przeciętny, ale zapamiętałem cytat z "Innego świata" Grudzińskiego który pisał:

Poniżej pewnego poziomu życia wytwarza się w człowieku coś w rodzaju fatalistycznego przywiązania do swojej doli, coś w rodzaju gorzkiego doświadczenia, że każda zmiana może być tylko zmianą na gorsze.

Wtedy kontekst był oczywisty, ale słowa są dziś zaskakująco prawdziwe. Nie wiem dlaczego tak się dzieje. Potrafię zrozumieć osoby, które nie decydują się na podjęcie ryzyka związanego ze zmianami, mając dużo do stracenia. Dużo to znaczy na przykład rodzinę, pracę, zdrowie, miłość i pewien satysfakcjonujący poziom życia. Przecież lepsze jest wrogiem dobrego, ale o tym już było. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego młodzi godzą się na taki mało komfortowy stan rzeczy w sytuacji, kiedy do stracenia nie mają absolutnie nic, lub ewentualne straty byłyby niewielkie. Grochola zauważyła kiedyś, że

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że wygodniejsze jest znane. Każda zmiana powoduje stres i bardzo często unikamy czegoś dużo lepszego, chroniąc się przed stresem właśnie.

Myślenie na pozór racjonalne, ale jest w nim coś sceptycznego, przygnębiającego. To chyba to przeświadczenie o tym, że prawdopodobieństwo porażki jest dużo większe, niż wygranej. Może to rozsądek? Rozsądek u młodych ludzi? Bez sensu ;) Samo podjęcie trudu często wiąże się z koniecznością zmierzenia się ze swoimi nawykami, kompleksami, prawdą o sobie. Nie wierzę, by trud stanowił przeszkodę samą w sobie, choć i tak może być. Jeżeli jestem zadowolony z tego jakim jestem człowiekiem, jak żyję w jaki sposób działam i myślę to wszystko jest w porządku, ale jeśli tak nie jest, to trzeba to zmieniać/zmienić. Nie mówię tu o diametralnych zmianach, wywracaniu życia do góry nogami i rzucaniu się na głęboką wodę - to wyzwanie dla nielicznych, wyjątkowo silnych. Najlepsza jest konsekwencja i system małych kroków - Beenhakker'owskie "step by step". Łatwiej jest wtedy kontrolować cały proces, a koszta błędów rozkładają się w miarę równo, w całym okresie zmian i z reguły nie są duże. W jakimś kryptobiuletynie jednej firmy korporacyjnej przeczytałem, że

Ludzie zwykle cieszą się, kiedy w ich życiu zachodzą zmiany – znoszą katastrofy tak dzielnie, że nikt nie spodziewałby się tego po nich w zwykłych okolicznościach.

Zmiany, małe i duże rewolucje, zajdą w naszym życiu tylko jeśli zapomnimy o smętnym konformizmie. Pierwszym krokiem jest oszacowanie potencjalnych zysków i strat, nastawienie się na zyski i obranie właściwego kursu. Drugim działanie wbrew wszystkiemu, do czego zdążyliśmy się przyzwyczaić, zerwanie z wygodnym, jak bezszwowe gacie, życiem. Wyrzeczenia i poświęcenie, często ciężka praca powinny dać efekty. 

Ze zmianami jest bardzo często podobnie jak z marzeniami, po które ludzie nie sięgają Wydaje mi się, że są co najmniej dwie tego przyczyny. Pierwsza z nich, to prozaiczne przypisanie marzeniom statusu "nieosiągalny/nierealny". Generalnie nie widzę w tym nic złego, w końcu nie o to chodzi, by złapać króliczka... Druga przyczyna natomiast związana jest z lękiem przed spełnieniem marzeń. Spełniające się marzenia oprócz szczęścia przynoszą zmiany...

Mówią, że tylko głupcy się nie zmieniają, oni nie nadążają za zmieniającym się życiem. Ja mam tylko jedno marzenie: chciałbym być zawsze szczęśliwy. Najważniejsze to być szczęśliwym i nieważne jaką diagnozę postawi psychiatra ;o)

Wiosna idzie... Kotów nie oszukasz...

Idzie wiosna(?). Dzień staje się coraz dłuższy i robi się powinno się robić coraz cieplej. Co roku o tej porze, nachodzą mnie przedziwne myśli i chęć działania w taki sposób, by coś w swoim życiu zmienić, poprawić, ulepszyć. Co chwilę wymyślam jakieś dziwne postanowienia: nie będę jadł słodyczy, będę jadł mniej słodyczy, nie będę jadł słodyczy po 23:00, nie będę pił kawy, będę pił jedną kawę dziennie, będę pił mniej kawy, nie będę śpiewał w samochodzie, będę śpiewał ciszej, będę śpiewał tylko polskie piosenki, będę biegał dwa razy w tygodniu, będę to, nie będę tamtego. Na końcu okazuję się, że lepsze jest wrogiem dobrego, a koniec końców pozostaje niezmiennie taki sam :o)

Oficjalnie odwołuję początek wiosny. Jeśli tak miałby wyglądać jej zwiastun, to aż strach pomyśleć jakby miało wyglądać lato właściwe. Obudziłem się dzisiaj i doznałem szoku. Śnieg, który spadł i zalega to jest pikuś, ale na dworze "wieje" (takie ładne słowo znalazłem, choć nie oddaje rzeczywistości) jak w kieleckiem. W sumie może to i dobrze, że wieje i zimno. Przynajmniej nie trzeba biegać. Generalnie nic nie trzeba :o)

Przypomniał mi się kawał

Rudy kocur z trudem przebijający się przez zaspy, z wysiłkiem odrywając swoją zmrożoną męskość od lodu krzyczy na całe gardło:

- No i kurwa gdzie?! Pytam was - gdzie jest ta pierdolona wiosna do kurwy nędzy? Co za pojebany kraj?! Gdzie dziewczyny, przebiśniegi, świergolenie skowronków?! Choćby ćwierkanie wróbli, choćby krakanie wron - gdzie to kurwa wszystko jest?! A odwilż kiedy wreszcie przyjdzie? Śnieg z nieba napierdala jakby ich tam w górze pojebało... Niby ponoć wiosna już jest, kurwa - łgarstwo i oszustwo na każdym kroku, kurwa 

... A ludzie słysząc kocie krzyki uśmiechają się do siebie i mówią łagodnie: 

- Słyszysz jak się drze? Wiosna idzie... Kotów nie oszukasz...

Głupota nie zwalnia od myślenia

Może to tęsknota ludzi za słońcem, może zmęczenie zimą (umowna nazwa chłodnej pory roku w Polsce), powoduje, że wszyscy stają się jacyś bardziej nerwowi, mniej ogarniający, mniej życzliwi i zwyczajnie przygnębieni. Wolę mieć nadzieję, że to stan przejściowy i z pierwszymi promieniami słońca ustąpi. Lepiej żeby tak właśnie było, bo perspektywa nakręcającej się spirali tego stanu, do kolorowych nie należy. Widziałem ostatnio dwóch młodzieńców w KFC, na oko mieli po około 20 lat - potrafię to określić, ponieważ to absolwenci jednej ze szkół, w której pracowałem. Z daleko wyglądali na takich, którzy podświadomie przyjmowali proste zasady za oczywiste, na takich, którym intuicja podpowiada by nie jeść żółtego śniegu. Ta sama intuicja jednak, zupełnie nic nie podpowiedziała, kiedy z uporem maniaka wrzucali tacki do kosza w KFC. Nadzieja pokładana w ich intuicji umarła, a na intelekt raczej nie można było liczyć, skoro na pytanie: Dlaczego wrzucacie tacki do kosza, na którym jest napisane prosimy nie wrzucać tacek do kosza? usłyszałem odpowiedź:  A gdzie je kurwa mamy wrzucić? No tak, gdzieś je trzeba wyrzucić, nie można odłożyć. Nieważne. Odezwałem się, bo już kiedyś przyjąłem zasadę by głupotę tolerować, ale nigdy jej nie akceptować. Z dalszego dialogu jednak, postanowiłem się wycofać. Moi interlokutorzy chcieli mnie sprowadzić do swojego poziomu, a potem pokonać doświadczeniem. Zresztą są tacy, którym nawet latem w pełnym słońcu, nie będzie nawet choć trochę lepiej. Zgadzam się z panem Andrzejem Sapkowskim, który kiedyś powiedział:

Nieto­leran­cja i za­bobon zaw­sze były włas­nością głupich między pospólstwem i nig­dy jak mniemam, z grun­tu wy­korze­nione nie będą, bo równie wie­czne są, jak sa­ma głupo­ta. Tam gdzie dziś piętrzą się góry, będą kiedyś morza, tam gdzie dziś pełnią się morza, będą kiedyś pus­ty­nie. A głupo­ta po­zos­ta­nie głupotą. 

Wracając do panów z KFC. Po skończonej szkole średniej (bez matury - matura to bzdura), sfrustrowani brakiem dobrze płatnej pracy lub pracy w ogóle, zaczną prędzej, czy później, bezrefleksyjnie powtarzać za Williamem Whartonem:

 Na co człowieko­wi świs­tek z na­pisem, że stu­diował, li­zał du­py pro­feso­rom i opier­da­lał się przez 4, 6 czy 8 lat? [...] Ja­kie to wszys­tko głupie. Prze­cież jak coś umiesz, to umiesz - nie umiesz, to nie umiesz. Co ma do te­go szkoła i papierki?

Bardzo lubię WW, ale w tym przypadku się z nim nie zgadzam. Studia to coś więcej, niż tylko nauka, a "wiedzieć i umieć" czy "mieć kwit" po studiach, to już zupełnie inna sprawa. Tylko o tym akurat, oni się raczej nie przekonają, nikt im tego nigdy nie wytłumaczy. W miarę upływu czasu, będą sprawniej, w obawie przed dekonspiracją, się ze swoją głupotą kamuflować. Po co odrobina wysiłku? Dojrzałość objawi się zdolnością do wysiłku. Tacy będą sikać pod wiatr, by nie iść na łatwiznę. Można być głupim przez sa­mo przyz­wycza­jenie się.

Jednak proszę o odrobinę słońca, może ono nie rozwiąże moich problemów, ale przynajmniej łatwiej się będzie z nimi mierzyć. W końcu nie żyję ze sprzedaży bałwanów. Idzie wiosna, szanse na słońce rosną, więc wszystkim kryptodebilom chciałbym przypomnieć, by nie siadali na ławkach z napisem: "Prosimy nie siadać - świeżo malowane" ... Głupota nie zwalnia od myślenia, a myślenie, to dobre przyzwyczajenie.